“İlgi Alanı,” Jonathan Glazer’ın senaryosunu yazıp yönetmenliğini yaptığı ve 2. Dünya Savaşı savaş sırasında Auschwitz kampının yanı başında yaşayan bir Alman ailesinin günlük yaşantısına odaklanan bir film. Film, Martin Amis’in 2014 tarihli romanından uyarlandı ve 76. Cannes Film Festivali’nde “Grand Prix” ve FIPRESCI ödüllerini kazanarak dikkatleri üzerine çekti.  

Glazer, Auschwitz komutanı Rudolf Höss ve ailesinin, esir kampının bitişiğindeki lüks yaşam alanlarında sürdürdüğü hayata mercek tutarak, Holokost’un monoton barbarlığını anlatıyor. Bu yaklaşım, şimdiye kadar çekilmiş olan Holokost filmlerinden çok daha farklı bir perspektif sunuyor.

Filmin açılış sahnesi, izleyiciyi karanlık bir ekrana ve arka plandan gelen belirsiz seslerin eşlik ettiği bir atmosfere sürüklüyor. Bu, ilk andan itibaren “İlgi Alanı”nın geleneksel sinema anlayışının ötesinde, alışılmadık ve yenilikçi bir deneyim vaat ettiğini işaret ediyor. Bu tercih, film boyunca sürecek olan görsel ve işitsel dikkat çekiciliğin sadece bir öncüsü.

Film, Höss ailesinin “rüya gibi” yaşamı ile yanı başlarındaki kampın vahşeti arasındaki tezat üzerine kurulu. Glazer, kamptaki dehşeti doğrudan göstermek yerine, arka plandan duyulan çığlık gibi sesler aracılığıyla aktarıyor. Bu yöntem, izleyiciyi derinden etkileyerek, Hannah Arendt’in otaya koymuş olduğu “kötülüğün sıradanlığına” dair güçlü bir mesaj veriyor.

Pawel Pawlikowski’nin Ida ve Cold War filmlerinde çıkardığı başarılı işlerle tanınan görüntü yönetmeni Łukasz Żal ile işbirliğine giden yönetmenin görsel tercihleri, simetrik ve mesafeli kadrajlarla, Stanley Kubrick sinemasını çağrıştırıyor. Yönetmen özellikle mesafeli çekim tercihleri ile karakterlerle izleyiciler arasında kalın bir duvar örmeyi amaçlıyor ve başarıyor.

Film genelinde, güçlü görsel işçiliğin yanı sıra, dikkatle hazırlanmış ve son derece etkileyici bir ses tasarımı ön plana çıkıyor. Seslerin kullanımı, görsellerle birlikte sinematografik bir bütünlük oluşturarak, izleyicinin duyusal algısını açıyor.

Filmin finaline doğru yapılan geçiş, Auschwitz toplama kamplarının günümüzdeki durumunu sergileyerek, geçmiş ile şimdiki zaman arasında bir köprü kuruyor. Bu, gitgelli bir kurgu kullanılarak, izleyiciyi zaman içinde bir yolculuğa çıkarıyor.

Filmdeki oyunculuklara gelecek olursak, Sandra Hüller ve ve Christian Friedel, karakterlerinin soğukkanlı hallerini son derece iyi yansıtmayı başarıyorlar. Anatomy of a Fall’da da ödüllük bir oyunculuk performansı segileyen Hüller’in performansı, izleyicinin sinir uçlarına dokunurken, Friedel, ideallerine bağlı bir komutan olarak inandırıcı bir performans sergiliyor.

Jonathan Glazer’ın “İlgi Alanı”, Holokost filmleri arasında kendisine özel bir yer edinmeyi başarıyor. Başından sonuna kadar tüm çarpıcılığıyla kadrajın dışını esas alan ve göstermeden anlatma gibi bilinçli bir tercih güdülen film, izleyiciyi Holokost’un dehşetine ve bu dehşete sebep olan kişilere adeta tanık haline getiriyor.